در راهرو ورودى دانشکده پزشکى دانشگاه لایپزیک ازدحامى از پزشکان و دانشجویان و بازدیدکنندگان از این نمایشگاه بچشم می‌خورد. در سالن نمایشگاه عکس‌هاى سیاه و سفید آویخته شده‌اند که بطور نامشخص زنان پزشک را درحال کار در این زمان نشان می‌دهند. خانم ماریتا کراوس که سرگذشت لهمن را نوشته در اینباره می‌گوید: ”از یک طرف او زن بسیار جدى بود، از طرف دیگر زنى با احساساتى سرشار. او انسان فروتنى بود و حتى تا حدى خجالتى. اما می‌باید از میان موانعى که در راه زنان براى ادامه تحصیل وجود داشت عبور کرده و در جامعه ”مردانه“ قابلیت‌هاى شغلى خود را نشان دهد.“

  در سال ۱۸۷۳، یعنى بیش از صدو سى سال پیش، این زن انگلیسى به همراه مادرش به آلمان آمد. او تصمیم داشت زبان آلمانى را بیاموزد و معلم بشود. بعد از گذشت سه سال تصمیمش را تغییر داد و در لایپزیک تحصیلات خود را در رشته پزشکى آغاز کرد. در آن زمان دانشگاه لایپزیک یکى از معروفترین دانشگاه‌هاى اروپا در رشته پزشکى محسوب می‌شد. این کار آسانى نبود. در قرن نوزدهم تحصیلات براى زنان در آلمان تابو محسوب می‌شد.

  ماریتا کلاوس بیوگرافى نویس آلمانى می‌گوید: ”بنا به پیش داورى‌هاى موجود در آنزمان، گفته می‌شد که زنان ظرفیت پیشرفت فکرى را ندارند و از گنجایش مغزى کمترى برخوردارند و این اندازه از مغز امکان یادگیرى را به آنان نمی‌دهد. لذا حق ندارند تحصیلات دانشگاهى داشته باشند. زنان از نظر روانى در موقعیتى نیستند و از نظر جسمى نیز نمی‌توانند شرایط سخت را تحمل کنند و تحصیلات دانشگاهى کار آسانى براى آنان نیست. بویژه که بعد از اتمام تحصیلات آنان می‌باید کار کنند.“ این طرز تفکر نتوانست در همه دانشگاه‌هاى آلمان ادامه یابد. براى نمونه در دانشگاه لایپزیک در ۱۳۴ سال پیش ورود دانشجویان زن به عنوان مهمان در جلسات درس آزاد شد. زنان می‌توانستند در جلسه سخنرانى استادان شرکت کنند اما به این شرط که پروفسور مربوطه تحمل حضور زنان را در کلاسش داشته باشد.

  خانم اورتورون ریها از تاریخدانان رشته پزشکى می‌گوید: ”مهمترین علتى که زنان با این مشکلات روبرو می‌شدند، این بود که آنان فاقد مدرک دپیلم متوسطه بودند. تا قبل از سال ۱۸۹۳ در آلمان دبیرستان دخترانه وجود نداشت. و به این ترتیب زنان علاقمند به تحصیل در دانشگاه زبان لاتین را که شرط اصلى تحصیل در آنزمان بود فرا نمی‌گرفتند. و احاطه به این زبان و اصطلاحات خاص رشته پزشکى در آن، بویژه ضرورى بود.“ هوپه، اولین زن پزشک در آلمان، به زبان لاتین مسلط بود. این توانایى بزرگترین مانع در راه ادامه تحصیلش را به کنار می‌زد. لازمه شرکت در امتحانات آخر پزشکى، تجربه کار عملى بود. او براى گرفتن اجازه این کار مجبور شد حتى دست به دامن کاردار سفارت انگلستان و ملکه آنزمان آوگوستا ویکتوریا بشود. همه زحماتش بى‌نتیجه ماندند و او اجازه شرکت در امتحانات را نیافت. در پایان دست یارى به سوى پرفسورهاى دانشگاه لایپزیک دراز کرد تا اینکه به او اجازه داده شد در سال ۱۸۸۰ بطور مخفیانه در امتحانات عمومى سال آخر پزشکى شرکت کند. اما حتى تا بیست سال بعد از قبولى هوپه در امتحانات، از دادن لقب دکتر به وى خوددارى شد. با وجود این همسر دوم هوپه به او کمک کرد و مطبش را در شهر لایپزیک به راه انداختند. ماریتا کلاوس می‌گوید: ”قانونى در آنزمان وجود داشت که اجازه کار را به کمک پزشکان می‌داد. اما آنان اجازه نوشتن گواهى تولد یا فوت و یا حتى نوشتن نسخه را نداشتند و طبیعى است که به عنوان دکتر نیز خوانده نمی‌شدند و وضعیت او نیز شامل این قانون می‌شد.“ اما هوپه توقع بیشترى از خود داشت. او می‌خواست کلینیکی برای زنان تأسیس کند، محلى براى حمایت از مادران و بویژه کمک به زنان کارگر. براى اینکار احتیاج به پول داشت و به همین جهت براى جمع آورى کمک راهى مونیخ شد. با تلاش بسیار زیاد موفق شد بخشى از کادر ادارى بهدارى و برخى از پزشکان مرد را در این شهر نسبت به پروژه خود متقاعد کند تا اینکه بالاخره زحماتش به ثمر رسیدند و موفق به تأسیس کلینیک زنان در این شهر شد.

  ماریتا کلاوس می‌گوید: ”براى نمونه در مرکز پزشکى او زنان فقیر هم حق داشتند از امکانات اتاق تک نفره استفاده کنند. در آنزمان اتاق‌ها عمومى هجده تخته بودند که در آن زنان با درجات مختلف بیمارى در کنار یکدیگر قرار می‌گرفتند، از زن زائو گرفته تا بیمار در حال مرگ.“

  هوپه در کلینیک خود به مداواى زنان مشغول شد. ۵۹ ساله بود که به دلیل انجام عمل سقط جنین به دادگاه احضار شد ولى با کمک جامعه پزشکى شهر لایپزیک آزاد گردید و دو سال بعد از آن، در ۶۱ سالگى این زن مبارز درگذشت. زنان مسیر بسیار دشوارى را در راه برابرى حقوقى و کارى در جوامع مختلف طى کرده و می‌کنند. مشکلات زنان پزشک فعلى در آلمان هم کم نیستند. پیوند کار در خانه، رسیدگى به کودکان و کار در خارج از خانه، یکى از مشکلات بزرگ آنان محسوب می‌شود.

  علیرغم اینکه در حال حاضر حدود یک سوم مجموع پزشکان را در آلمان، زنان تشکیل می‌دهند، تنها پنج درصد شغل‌هاى کلیدى در این بخش به زنان واگذار شده است.