به‌نظر می‌رسد یکی از مهم‌ترین اولویت‌های دولت حسن روحانی، بازگشت به برنامه‌های توسعه‌ای باشد که در دولت‌های هاشمی‌رفسنجانی و به‌خصوص سیدمحمد خاتمی به اجرا درآمد و توانست کشور را در زمینه‌های مختلف در روند روبه جلو توسعه قرار دهد؛ اما رویگردانی دولت احمدی‌نژاد از برنامه‌های توسعه و هر برنامه کارشناسانه دیگر نه‌تنها مانع ادامه حرکت رو به جلو شد، بلکه کشور را در زمینه‌های مختلف به عقب بازگرداند. در همین راستا به جای برنامه‌های دولت خاتمی برای افزایش مشارکت زنان در عرصه‌های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و… دولت احمدی‌نژاد بر طبل بازگشت زنان به خانه‌ها کوبید تا کشور از توانایی نیمی از جمعیت خود محروم بماند. براساس تئوری‌های جدید انسان مبدا توسعه است و کشوری توسعه می‌یابد که نیروی انسانی توانمند، سالم و به اعتقاد بعضی آزاد داشته باشد. به این ترتیب زنان به‌عنوان نیمی از افراد جامعه مورد توجه برنامه‌های توسعه قرار گرفتند و برنامه‌ریزی برای بهبود وضعیت آنان در عرصه‌های مختلف از جمله تصمیم‌گیری سیاسی اهمیت یافت. تجربه اجرای برنامه‌های مختلف نشان داد، کشورهایی که به دنبال دستیابی به توسعه هستند باید برای تغییر فرآیندها و عملکردهایی که در طول سال‌ها به صورت هسته سختی از باورها و سنت‌های محدود‌کننده زنان در‌آمده است، برنامه‌ریزی کنند. برنامه‌های متعدد و مکملی که حساس به نابرابری‌های جنسیتی در حوزه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و… باشد و برای تغییر آن اقدام کند. اجرای این برنامه‌ها نیازمند حضور افرادی آگاه به مسائل جنسیتی در صدر مناصب است. بنابراین کشوری که به دنبال دستیابی به توسعه است باید برای رشد حضور زنان در مدیریت‌های کلان و میانی برنامه‌ریزی کند و حضور زنان به عنوان وزیر در دولت از این منظر اهمیت می‌یابد. شاید گفته شود زنان وقتی می‌توانند به عنوان وزیر فعالیت کنند که ابتدا توانسته باشند آمار قابل‌قبولی از مدیریت‌های میانی و کلان را به خود اختصاص دهند. این حرف زمانی صحیح بود که روند منطقی برای رشد زنان در محیط‌های شغلی برای دستیابی آن‌ها به مدیریت‌ها وجود داشته باشد اما تحقیقات نشان می‌دهد که این‌گونه نیست. پژوهش‌های انجام‌شده در ایران نشان می‌دهند که موانع فرهنگی و اجتماعی مهم‌ترین دلیل دست نیافتن زنان به مدیریت‌هاست. سقف شیشه‌ای که بدون هیچ دلیلی مانع ازدستیابی زنان به مدیریت‌ها می‌شود. وجود فرهنگ مردسالاری در سازمان‌ها و جامعه، نابرابری جنسیتی در جامعه، تهدید دانستن مدیران زن برای پیشرفت شغلی مردان، ایمان نداشتن سرپرستان به کارآمدی زنان، مشکلات برآمده از نقش‌های دوگانه زنان و غیره مهم ترین عوامل دست نیافتن زنان به پست‌های مدیریتی هستند. بنابراین مقابله با این باورهای فرهنگی که به صورت هسته سختی درآمده است، باید در برنامه‌های توسعه مورد توجه قرار گیرد. نه‌تنها برای این‌که حقوق انسانی زنان به آن‌ها بازگردانده شود، بلکه برای توسعه کشور که بدون حضور زنان در مدیریت‌های کلان ممکن نیست. برای تغییر باورهای فرهنگی تبعیض‌آمیز باید از تغییر چهره زنان در کتاب‌های درسی و برنامه‌های تلویزیونی تا تغییرات قانونی و آموزش مدیران مرد مورد توجه قرار گیرد؛ اما تجربه کشورهای مختلف نشان داده است که حضور زنان در مدیریت‌های میانی و کلان علاوه بر اقدامات ذکرشده، نیازمند یک‌سری سیاست‌های اجرایی جبرانی نیز هست، زیرا غلبه بر باورها و فرآیندهای شکل‌گرفته بسیار سخت‌تر از آن است که تنها اجرای برنامه‌های آموزشی کفایت کند. سیاست‌هایی مانند تبعیض مثبت که به معنای تصویب قوانین برای اختصاص ‌درصدی از مناصب و مدیریت‌ها به زنان است. چنانچه در عراق و افغانستان ۲۵‌درصد کرسی‌های مجلس به زنان اختصاص یافته است، اما در ایران که مدعی است زنان در آن از وضعیت بهتری نسبت به زنان این دو کشور همسایه برخوردارند، با عدم اختصاص سهمیه تنها سه‌درصد کرسی‌های مجلس را زنان در اختیار دارند. گزارش جهانی شکاف جنسیتی در سال ۲۰۱۲ نشان می‌دهد که ایران از نظر دارا بودن بیشترین نابرابری در مشارکت سیاسی زنان از بین ۱۳۵ کشور رتبه ۱۲۶ را دارد که جایگاه بسیار نازلی است. حتی اگر اختصاص‌ درصدی از وزارتخانه‌ها به زنان را مدنظر قرار ندهیم، انتخاب چند وزیر زن برای غلبه بر باورهای فرهنگی که مانع دستیابی زنان به مناصب مدیریتی شده‌اند و همچنین برای توسعه کشور ضروری است. حضور زنان در صدر وزارتخانه‌ها تاثیر بسیار زیادی بر باورهای جامعه و مدیران میانی برای پذیرش توانایی زنان خواهد داشت و تابوی مدیرشدن زنان را خواهد شکست. درعین‌حال مخالفت‌های معتقدان به قرائتی سنتی از مذهب که مانع شد زنان در دولت سیدمحمد خاتمی به وزارت برسند، چهار سال پیش با انتخاب اولین وزیر زن شکسته شد، بنابر این دولت اعتدالی حسن روحانی در این مورد با راه هموارتری روبه‌روست و عدم واگذاری چند وزارتخانه به زنان از سوی او نوعی فرصت‌سوزی تلقی خواهد شد.