شاعر، پژوهشگر و طنزپرداز کشورمان گفت: من به شاعربودن اعتقاد دارم؛ نه به زن یا مردبودن شاعر، اما زن نگاه خودش را به سیاست و اجتماع دارد که این نگاه نسبت به نگاه یک شاعر مرد انسانی‌تر و دقیق‌تر است و نگاه مادرانه و دلسوزانه‌ای نسبت به انسان است.

دکتر اسماعیلی امینی در گفت‌وگو با خبرنگار مهرخانه، در رابطه با وضعیت کنونی زنان شاعر در ایران گفت: تعداد زنان شاعر در این روزگار قابل مقایسه با هیچ دوره‌ای نیست که این مسئله به‌خودی خود خبر خوبی است. ما در هیچ دوره‌ای از تاریخ ایران این تعداد شاعر زن خوب خلاق که حرفی برای گفتن داشته‌ باشند، یک‌جا نداشته‌ایم. البته، این افراد غیر از انبوه پرشمار زنان شاعری است که تنها شعر را تجربه می‌کنند‌ و برخی هم اصلاً شاعر نیستند.

او افزود: تعداد زنان شاعر خوب در حدی است که هر جا جشنواره‌ای برگزار می‌شود، کار داوری را به سختی دچار می‌کند و مثلاً با ۱۰۰ کتاب بسیار خوب مواجه می‌شویم که نمی‌دانیم کدام‌یک را انتخاب کنیم. روزگاری این‌گونه نبود و ۶- ۵ سال می‌گذشت و یک کتاب خوب درمی‌آمد، نه این‌که در یک سال ۲۰ کتاب خیلی خوب بیرون بیاید. زنان بسیار رشد کرده‌اند و در هر شاخه‌ای که کار می‌کنند، کارهای خوبی ارایه می‌دهند.
 
حرف غلطی است که می‌گویند شاعران زن شاخص نداریم
این شاعر و پژوهشگر در رابطه با این‌که چرا در دوره حاضر مانند دهه‌های گذشته زنان شاعر برجسته و مشهوری نداریم که برای مردم شناخته شده باشند، اظهار داشت: در همه شاخه‌های هنری دیگر هم با این مشکل مواجه هستیم؛ چون فضا شلوغ است و اطلاعات و داده‌های اضافی به قدری زیاد است و تنوع وجود دارد که تقریباً کتاب لابه‌لای آن‌ها گم می‌شود. زمان نوجوانی ما یک شبکه رادیویی و یک شبکه تلویزیونی بود و اگر مثلاً آن شبکه رادیویی ساعت ۴ بعداز ظهر آهنگی را پخش می‌کرد، همه مردم همان را می‌شنیدند و راه دیگری برای شنیدن موسیقی نبود. بنابراین، آن خواننده اگر خواننده متوسطی هم بود، همه صدای او را می‌شنیدند یا اگر یک برنامه شعر در رادیو بود، همه شعر شاعران شرکت‌کننده در آن برنامه را می‌شنیدند، اما امروز محیط شلوغ است و صدا به صدا نمی‌رسد. بخش مهمی از ناشناخته‌بودن زنان شاعر به این مسئله برمی‌گردد و این حرف غلطی است که می‌گویند شاعران زن شاخص نداریم.

لایک‌ها به شاعران سلبریتی جهت می‌دهند که چه شعری بگویند
امینی در ادامه خاطرنشان کرد: خطای بزرگی که در ارزیابی این مسایل وجود دارد این است که فکر می‌کنند شاعر باید مثل خواننده یا هنرپیشه، چهره باشد، اما در هنر سینما هم افراد زیادی مانند کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و فیلم‌بردار بخش اعظم بار فیلم را بر دوش می‌کشند، اما مثل هنرپیشه‌ها مشهور نیستند. شعر هم از جنس دیگری است و قرار نیست شاعر چهره باشد و هر جا که می‌رود همه او را بشناسند. البته، اخیراً عده‌ای از شاعران؛ چه مرد و چه زن، از این بازی‌ها درمی‌آورند که غربی‌ها به آن سلبریتی یا چهره مطرح می‌گویند، اما چهره مطرح به ضرر شعر و خود شاعر است. این‌که شاعر صفحه اینستاگرام، وبلاگ طرفداران و… درست کند، خوب نیست؛ چون شاعر باید خلوت داشته باشد. کلام و صدای شاعر است که حرف می‌زند، نه چهره و صدای او. البته، عده معدودی از شاعران وجود دارند که پرلایک هستند، اما به نسبتی که پرلایک می‌شود، کمتر شاعر است؛ چون بعداً لایک‌ها به او می‌گوید که چه شعری بگوید.

او بیان داشت: نگران این نباشید که اسم شعرای زن مطرح است یا خیر؟ باید ببینیم این مطرح‌بودن در کجاست. بسیاری از شعرا در جامعه ادبی شناخته‌شده هستند، اما در میان عامه مردم خیر، چون شعر، هنر عامه مردم نیست.

زنان شاعر نگاه تازه‌ای نسبت به جهان دارند
این شاعر و پژوهشگر در رابطه با مضامین اشعار زنان شاعر اظهار داشت: جمعیت پرشماری از زنانی که شعر می‌گویند، همین حرف‌های معمولی را می‌زنند، اما در میان شاعران زن نگاه تازه انسان نسبت به جهان، بیشتر از شاعران مرد است. این نگاه حتی در مورد مفاهیمی که خیلی در شعر آمده و تکراری به نظر می‌آید، نگاهی کشف‌کننده و جستجوگر است. مثلاً در مورد مفهوم عشق، زنان شاعر خودشان کشف می‌کنند و حرف گذشتگان را تکرار نمی‌کنند. آن‌ها حرف خودشان را می‌زنند؛ چون تجربیات شخصی خودشان را دارند و این خیلی خوب است. به نظر من کسانی شاعر هستند که از سر ناگزیری شعر می‌گویند؛ یعنی به قدری انباشت تجربه و دانش دارند که این سرریز شده و تبدیل به شعر می‌شود. شعر برای آن‌ها تفننی نیست، بلکه بخشی از وجودشان است.

امینی افزود: شعر این افراد ارزشمند است؛ چون رنج‌های یک انسان و شناخت فردی او از جهان را به ما می‌گوید و چیزی را کشف می‌کند. دلیل ارزشمندی شعر این افراد این است که ما هم در ظلمات جهان زندگی می‌کنیم و دوست داریم ببینیم کسی که راه دیگری رفته، چه چیزی کشف کرده است؛ چون هر کسی در این ظلمت به سمتی می‌رود و تجربه خودش را می‌گوید. من این مسئله را در شعر زنان شاعر زیاد می‌بینم که خیلی خوب است؛ چون او فردیت و تجربه‌های خودش را که قابل تکرار نیست و عمر و روح و رنجی که در زندگی داشته و سرمایه او بوده را با عالی‌ترین بیان در اختیار ما می‌گذارد. بنابراین، خیلی هم جدی است و کمک دست فلاسفه، روانشناسان و جامعه‌شناسان است؛ چون راهی به درون انسان پیدا می‌کند. این حرف شعاری نیست و در تمام دنیا هم شعر به همین دلیل اهمیت دارد؛ نه به دلیل بازی زبانی و جناس و قافیه سرهم‌کردن و تفنن با جملات.

نگاه زنان شاعر انسانی‌تر و دقیق‌تر است
او با اشاره به تفاوت نگاه شاعران زن و مرد بیان داشت: من به شاعربودن اعتقاد دارم؛ نه به زن یا مردبودن شاعر، اما زن نگاه خودش را به سیاست و اجتماع دارد که این نگاه نسبت به نگاه یک شاعر مرد، انسانی‌تر و دقیق‌تر است و نگاه مادرانه و دلسوزانه‌ای نسبت به انسان است. وقتی رویارویی در سیاست وجود دارد دوست، دشمن می‌شود و جلاد، قربانی، اما شاعر زن دلش به حال هر دوی آن‌ها می‌سوزد؛ چون هر دو انسان هستند.‌ انسان امروز به این نگاه بسیار احتیاج دارد و من این نگاه را خیلی می‌پسندم، اما این نگاه در شاعران مرد متأسفانه کمتر است. اگر هم وجود دارد حرف‌های عقلانی و حقوقی است؛ مانند این‌که همه انسان‌ها حقوق مساوی دارند، اما در این نگاه عاطفه نیست. قواعد اجتماعی و حقوقی نمی‌توانند روابط انسانی را تنظیم کنند؛ روابط انسانی را نگاه عاطفی می‌تواند تنظیم کند.