بی‌کاری، فقدان مهارت‌های اجتماعی، فقر و درماندگی، مشخصات بخشی از این زنان است که باید در غیاب همسر، هم فرزندان‌شان را تربیت کنند هم به فکر هزینه خورد و خوراک و لباس آنان باشند؛ زنانی که به گفته شهیندخت مولاوردی، معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده، ۸۰ درصدشان بی‌سواد هستند. بی‌سوادی مساوی است با آگاهی اندک از مسائل و قوانین حقوقی، بهداشتی و تربیتی. چنین وضعیتی پیامدهای روانی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و … زیادی را برای این زنان و افراد تحت‌تکفل آنها در پی دارد؛ بنابراین داشتن اطلاعات درباره تعداد زنان سرپرست خانوار و … می‌تواند در برنامه‌ریزی برای بهتر‌کردن وضعیت آنان مؤثر باشد. این همان کاری است که معاونت امور زنان در قالب اطلس وضعیت زنان به آن پرداخته است و بخشی از آن در این نوشتار می‌آید.
در سال ۱۳۶۵، از کل تعداد خانوارهای ایران، ۶۸۵هزارو ۵۱۱ خانوار دارای سرپرست زن بودند. تعداد خانوارهای زن‌سرپرست کشور در سال ۷۵ برابر با یک‌میلیون‌و ۳۷‌هزارو ۳۲۱ خانوار بود که در مقایسه با ۱۰ سال قبل، در حدود ۳۵۲‌ هزار خانوار به خانوارهای زن پرست افزوده شده است. تعداد خانوارهای زن‌سرپرست در سرشماری‌های بعد با روندی شتابان در حال افزایش بوده است، به‌گونه‌ای‌که در سال ۱۳۸۵ در حدود یک‌‌میلیون‌و ۶۴۱‌ هزارو ۴۴ خانوار زن‌سرپرست بود که با افزایشی زیاد در سال ۱۳۹۰، این شمار به دو‌میلیون‌و ۵۴۸‌هزارو ۷۲ خانوار رسیده است.
به‌عبارت‌دیگر در سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۹۰، رقمی معادل یک‌‌میلیون‌و ۵۱۰‌هزارو ۷۵۱ خانوار به خانوارهای زن‌سرپرست کشور افزوده شده است؛ به‌بیانی‌روشن‌تر میزان خانوارهای زن‌سرپرست در کل کشور از ۷,۱ درصد در سال ۱۳۶۵ به ۱۲,۱ درصد در سال ۱۳۹۰ افزایش یافته است.
بیشترین تعداد زنان سرپرست خانوار ۵۰ سال و بالاتر
در سال ۱۳۹۰ از کل سرپرستان خانواری که مرد هستند، حدود ۱۶ درصد در گروه‌های سنی کمتر از ۳۰ سال قرار دارند. این در حالی است که از کل زنانی که سرپرست خانوار هستند، حدود پنج درصد (۱۳۷۹ نفر) در گروه‌های سنی کمتر از ۳۰ سال قرار دارند. بیشترین درصد زنان سرپرست خانوار کشور در گروه‌های سنی ۵۰ سال و بالاتر (۱۷۶۱۴۶۱ نفر) قرار دارند، درحالی‌که بیشترین درصد مردان سرپرست خانوار در سنین ۳۰ تا ۵۰ سال قرار دارند که بیانگر سالخورده‌بودن زنان سرپرست خانوار در مقابل مردان سرپرست خانوار است.
به‌عبارتی می‌توان گفت زنان به‌علت کمتر در معرض مرگ‌بودن، به‌دلیل عواملی مانند تصادفات، بیماری‌های قلبی و مرگ‌ومیر ناشی از مشاغل سخت، امید زندگی بالاتری نسبت به مردان دارند؛ بنابراین فوت مردان به‌عنوان سرپرست خانوار بیشتر از زنان است.
همچنین احتمال ازدواج مجدد در زنان بی‌همسر ۵۰‌ساله و بیشتر، بسیار کمتر از مردان با همین شرایط است که موجب بالارفتن آمارهای مربوط به ‌زنان سرپرست خانوار در گروه‌های سنی مذکور شده است. در این شرایط لازم است نه‌تنها معاونت امور زنان و خانواده، بلکه سایر نهادهای دولتی در جهت رفع مشکلات زنان سرپرست خانوار تلاش کنند؛ زیرا توانمندسازی و بهبود وضعیت آنان نه‌تنها به‌نفع این‌دسته از زنان است، بلکه برای فرزندان آنان هم نتایج مثبتی را در پی دارد.بی‌کاری، فقدان مهارت‌های اجتماعی، فقر و درماندگی، مشخصات بخشی از این زنان است که باید در غیاب همسر، هم فرزندان‌شان را تربیت کنند هم به فکر هزینه خورد و خوراک و لباس آنان باشند؛ زنانی که به گفته شهیندخت مولاوردی، معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده، ۸۰ درصدشان بی‌سواد هستند. بی‌سوادی مساوی است با آگاهی اندک از مسائل و قوانین حقوقی، بهداشتی و تربیتی. چنین وضعیتی پیامدهای روانی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و … زیادی را برای این زنان و افراد تحت‌تکفل آنها در پی دارد؛ بنابراین داشتن اطلاعات درباره تعداد زنان سرپرست خانوار و … می‌تواند در برنامه‌ریزی برای بهتر‌کردن وضعیت آنان مؤثر باشد. این همان کاری است که معاونت امور زنان در قالب اطلس وضعیت زنان به آن پرداخته است و بخشی از آن در این نوشتار می‌آید.
در سال ۱۳۶۵، از کل تعداد خانوارهای ایران، ۶۸۵هزارو ۵۱۱ خانوار دارای سرپرست زن بودند. تعداد خانوارهای زن‌سرپرست کشور در سال ۷۵ برابر با یک‌میلیون‌و ۳۷‌هزارو ۳۲۱ خانوار بود که در مقایسه با ۱۰ سال قبل، در حدود ۳۵۲‌ هزار خانوار به خانوارهای زن پرست افزوده شده است. تعداد خانوارهای زن‌سرپرست در سرشماری‌های بعد با روندی شتابان در حال افزایش بوده است، به‌گونه‌ای‌که در سال ۱۳۸۵ در حدود یک‌‌میلیون‌و ۶۴۱‌ هزارو ۴۴ خانوار زن‌سرپرست بود که با افزایشی زیاد در سال ۱۳۹۰، این شمار به دو‌میلیون‌و ۵۴۸‌هزارو ۷۲ خانوار رسیده است.
به‌عبارت‌دیگر در سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۹۰، رقمی معادل یک‌‌میلیون‌و ۵۱۰‌هزارو ۷۵۱ خانوار به خانوارهای زن‌سرپرست کشور افزوده شده است؛ به‌بیانی‌روشن‌تر میزان خانوارهای زن‌سرپرست در کل کشور از ۷,۱ درصد در سال ۱۳۶۵ به ۱۲,۱ درصد در سال ۱۳۹۰ افزایش یافته است.
بیشترین تعداد زنان سرپرست خانوار ۵۰ سال و بالاتر
در سال ۱۳۹۰ از کل سرپرستان خانواری که مرد هستند، حدود ۱۶ درصد در گروه‌های سنی کمتر از ۳۰ سال قرار دارند. این در حالی است که از کل زنانی که سرپرست خانوار هستند، حدود پنج درصد (۱۳۷۹ نفر) در گروه‌های سنی کمتر از ۳۰ سال قرار دارند. بیشترین درصد زنان سرپرست خانوار کشور در گروه‌های سنی ۵۰ سال و بالاتر (۱۷۶۱۴۶۱ نفر) قرار دارند، درحالی‌که بیشترین درصد مردان سرپرست خانوار در سنین ۳۰ تا ۵۰ سال قرار دارند که بیانگر سالخورده‌بودن زنان سرپرست خانوار در مقابل مردان سرپرست خانوار است.
به‌عبارتی می‌توان گفت زنان به‌علت کمتر در معرض مرگ‌بودن، به‌دلیل عواملی مانند تصادفات، بیماری‌های قلبی و مرگ‌ومیر ناشی از مشاغل سخت، امید زندگی بالاتری نسبت به مردان دارند؛ بنابراین فوت مردان به‌عنوان سرپرست خانوار بیشتر از زنان است.
همچنین احتمال ازدواج مجدد در زنان بی‌همسر ۵۰‌ساله و بیشتر، بسیار کمتر از مردان با همین شرایط است که موجب بالارفتن آمارهای مربوط به ‌زنان سرپرست خانوار در گروه‌های سنی مذکور شده است. در این شرایط لازم است نه‌تنها معاونت امور زنان و خانواده، بلکه سایر نهادهای دولتی در جهت رفع مشکلات زنان سرپرست خانوار تلاش کنند؛ زیرا توانمندسازی و بهبود وضعیت آنان نه‌تنها به‌نفع این‌دسته از زنان است، بلکه برای فرزندان آنان هم نتایج مثبتی را در پی دارد.

منبع: روزنامه شرق