مشارکت در حوزه سیاست عالی‌ترین شکل آن دستیابی به قدرت است و ما در سیاست مفهومی جز قدرت نمی‌شناسیم. یعنی ما آمده‌ایم در سیاست که درباره توزیع قدرت، ساخت قدرت و نحوه دستیابی به آن بحث کنیم. لذا هر نوع مشارکت در حوزه سیاسی به مفهوم مشارکت بدون دستیابی به قدرت واقعی نخواهد بود. یعنی اگر ما مشارکت زنان را در حوزه رأی دهندگی به عنوان مشارکت سیاسی تعیین می‌کنیم، تعریف واقعی نیست و با اشکالات ساختاری و جدی رو به رواست چراکه اصولا موضوع سیاست موضوع قدرت است. اگر زنان سهمی در قدرت ندارند و یا سهم‌شان در قدرت محدود است این است که مفهوم مشارکت سیاسی را معنی می‌کند نه در حوزه رأی دهندگی. چراکه چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب اگر به موضوع رأی دهندکی زنان نگاه کنیم می‌بینیم که حدود ۵۲ سال است که زنان می‌توانند رأی بدهند. اما چه قبل و چه بعد از انقلاب سهم زنان از قدرت بسیار محدود بوده است. ما قبل از انقلاب یک وزیر زن داشتیم بعد از انقلاب هم یک وزیر زن داشتیم که خانم مرضیه وحید دستجردی بودند. پس از انقلاب در ۹ دوره‌ای که طی کرده‌ایم سهم زنان بسیار محدود بوده است. بنابراین اگر بخواهیم موضوع مشارکت سیاسی را تعریف کنیم فاصله جدی با تعاریف اصلی داریم.

اما مشارکت سیاسی زنان چرا اهمیت دارد؟ اگر روند تاریخی را مرور کنیم متوجه می‌شویم که ما نتوانسته‌ایم به توسعه پایدار دست پیدا کنیم. یکی از علت‌های این موضوع عدم استفاده صحیح از نیروی انسانی خود مان بوده است. در حالی که بخشی از منابع انسانی همیشه روی دوش نیروی انسانی است. اینکه شما بخواهید روی ۵۰ درصد فقط سرمایه گذاری کنید آیا رسیدن به توسعه پایدار امکان پذیر است؟ واقعا باید از تفکرات پیشین که تحت فشار تحریم و زیر یوق استبداد بودیم بیرون بیاییم و بپذیریم که از نیروی انسانی‌مان درست استفاده نکردیم. ژاپن با اتکا و بهره‌گیری از منابع انسانی یکی از قدرت‌های بر‌تر در حوزه صنعت و تجارت است. یا آلمان که از بقایای جنگ جهانی دوم توانست خودش را  به سطح از توسعه برساند. پس این ضرورت می‌طلبد که اگر می‌خواهیم به توسعه برسیم باید از طرفیت‌های زنان استفاده کنیم. از منابع انسانی زنان فقط نمی‌توانیم در عرصه بهداشت یا آموزش استفاده کنیم. باید از توان زنان در همه جا استفاده کنیم تا به توسعه مورد نظر برسیم. موضوع دوم که باید به صورت جدی به آن توجه کرد مساله مطالبه عمومی است. اینکه در کشوری که نیمی از جمعیت را زنان تشکیل می‌دهند مگر می‌شود به آن‌ها گفت که حقی ندارند؟ بپذیریم که نیمی از جمعیت کشور می‌گویند که ما نیاز داریم در قدرت باشیم ولی پاسخ می‌شنوند که اشتباه می‌کنید و می‌گویند این یک نیاز کاذب است که فمنیست‌های غربی به شما گفته‌اند. یا می‌گویند قدرت یک حوزه مردانه است .

در مجلس اول شورای اسلامی برخی  گفتند که شما(زنان) این بار آمدید ولی اگر ما گذاشتیم که دفعه بعد بیایید و زنان این گفته آنها را به امام (ره) منتقل کردند و ایشان گفت که به این حرف‌ها گوش ندهید و با قدرت به جلو حرکت کنید و اگر عقب نشینی کنید دیگر نمی‌گذارند نماینده شوید.

نکته دیگر اینکه باید نگاهی به شاخص‌های توسعه کرد. از میان ۱۴۲کشور رتبه ایران ۱۳۷ شده است. تأسف بار آنکه که رتبه ایران در آموزش ۱۰۴ است. در حوزه اقتصادی هم ۱۰۵ است. حتی فاصله درآمدی هم حدود ۴۰ است. یعنی زنان ۴۰ درصد کمتر از مردان، دستمزد می‌گیرند. در صورتی که بر اساس آماری که اعلام شده است زنان ۴۶ درصد بازار کار حرفه‌ای را به خود اختصاص داده‌اند. واقعا ما تا کی این مسیر را می‌خواهیم پیش ببریم. راه اصلاح چیست؟ راه حل این مساله این است که از ظرفیت‌های زنان در حوزه‌های مختلف در پارلمان بهره بگیریم. در واقع بهره گیری از ظرفیت‌های زنان در حوزه‌های رو به رشد است.

نکته قابل توجه این است که باید دولت نسبت به این مسائل حساسیت نشان دهد. واقعا چند مدیر شرکت یا مسئول زن در کشور داریم. فقط در ۲ سازمان یعنی سازمان استاندارد و محیط زیست مسئول زن داریم. از بین معاونین رئیس جمهور فقط ۳ معاونش زن هستند. بنابراین دولت باید یک مطالبه جدی در این زمینه انجام دهد. چراکه به اعتقاد من راه ورود به عرصه قدرت زنان دولت است. چون اگر دولت به زنان در پست‌های کلان اجرایی، عرصه را فراهم کند راه آن‌ها برای رسیدن به مجلس آسان‌تر می‌شود.

راه حل دیگر هم بهره گیری از ظرفیت‌های گروه‌های سیاسی در جامعه است. اینجاست که باید خانه تکانی اساسی در نگرش، بینش و هم دستورالعمل‌ها انجام شود. هر چند بعد از انقلاب اسلامی ایران تغییراتی در نوع نگاه به زنان حاصل شد ولی تا رسیدن به آنچه مطلوب حامعه زنان است فاصله داریم.

منبع: روزنامه الکترونیکی امید ایرانیان