اشرف بروجردی دولت در زمان انتخابات شوراها در سال ۷۶، اهداف کلانی را دنبال می‌کرد و مدنظر داشت. مهم‌ترین آن‌ها و در واقع هدف کلان از راه‌اندازی شوراها، «نقش آن‌ها در توزیع قدرت» بود؛ به‌گونه‌ای که قدرت در نهاد اجرایی متمرکز نباشد و مردم احساس کنند می‌توانند درباره آنچه در زندگی شهری و روستایی‌شان می‌گذرد، نقش‌آفرین باشد. اکنون پس از گذشت سه دوره از فعالیت شوراها در ایران و در شرایطی که دو روز دیگر شوراهای چهارم رسما آغاز به کار می‌کنند، می‌توان گفت این دو هدف کلان محقق شده است؛ دستاوردی که با وجود همه مقاومت‌هایی که دستگاه‌های اجرایی در ارتباط با واگذاری اختیارات به شوراها داشتند و هنوز دارند و مقداری هم نارسایی‌های قانونی به دست آمده است. درباره این‌که شوراها تا چه اندازه موفق بوده‌اند، باید گفت که موفقیت شوراها در ایران، امری نسبی است و شکل‌گیری هر نهادی و جاافتادن آن در نظام برنامه‌ریزی و مدیریتی کشور نیازمند گذر زمان و انباشته‌شدن تجربه‌هاست. جدا از اهداف کلانی که شوراها در تحقق آن‌ها توفیق نسبی داشتند، اهداف خردی هم برای شوراها وجود داشت و عمدتا ناظر بر این بود که شوراها زمینه‌ای فراهم کنند که مردم چه در شهرها و چه در روستاها، نسبت به مسائل محیطی و پیرامونی خودشان شناخت پیدا کنند. شهر و روستا و نیازهای اولیه‌ و مهم‌تر از آن اولویت‌های این نیازها را بشناسند. انتظار این بود که با وجود شوراها شرایطی فراهم شود که مردم در کار جمعی ورود پیدا کنند و کار جمعی را بر کار فردی و مبتنی بر منافع کوتاه‌مدت ترجیح دهند. در این زمینه‌ها هنوز جای کار زیادی وجود دارد. با وجود گذشت سه دوره از فعالیت شوراها در ایران، هنوز مردم نمی‌دانند چه چیزهایی نیاز اولیه آن‌هاست. پروژه‌ای با عنوان صندوق توسعه محلی با کمک سازمان ملل در ایران اجرا شد که دو روستا را در منطقه فیروزکوه انتخاب و بررسی کردند. کارشناسان سازمان ملل پس از مشاهده این روستاها اعلام کردند هنوز شناخت مردم در روستاها از مسائل و مشکلاتشان کافی نیست و هر کسی موضوعی را به عنوان اولویت روستایش در نظر می‌گیرد و اعلام می‌کند. آنچه امروز به عنوان مساله‌ای ضروری در زندگی اجتماعی شهرها و روستاها مطرح است این‌که شوراها و مدیریت شهری باید به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی و حرکت کنند که مردم یاد بگیرند در اولویت‌بندی‌ها، مسائلشان را به‌صورت کلان در نظر بگیرند. بنابراین شوراها با وجود همه دستاوردهایی که داشتند در تحقق اهداف خرد با آنچه مورد انتظار و مطلوب است، فاصله زیادی دارند و این فاصله را تنها با آموزش می‌توان پرکرد. نبود ترکیب تخصصی در شوراها از دیگر نواقص عمده‌ای است که هنوز شوراهای کشور با آن مواجهند. پس از سه دور، شوراها هنوز ترکیب تخصصی ندارند و همچنان زیر سایه سیاست هستند؛ در حالی که شوراها باید در زمینه کاری‌شان در حوزه‌های زنان، جوانان، محیط‌زیست، عمران شهری و… متخصصانی در کنار خودشان داشته باشند. اگر بخواهیم به آینده نگاه کنیم هم شهرها و شهروندان و هم شوراها به زمان نیاز دارند؛ زمان و تجربه‌ای که مردم را به این نتیجه برساند که برای شوراهای شهر متخصصان را انتخاب کنند نه افرادی را که تنها به‌واسطه شهرت معروفند. بهار ۱۰ شهریور ۱۳۹۲