در هر دوره از انتخابات ریاست جمهوری در ایران، موضوع امکان حضور زنان در این سمت مطرح می‌شود. فعالان حقوق زنان تلاش می‌کنند تا با ارائه تفسیری از قانون اساسی که رجال را نه به معنای جنیست مرد بلکه به معنای کلی سیاستمدار می‌خواند راه را برای ورود زنان به این عرصه باز کنند؛ تلاشی که هنوز به نتیجه نرسیده است. خوشبختانه چنین مانعی برای حضور در مجلس شورای اسلامی وجود ندارد. زنان بدون هیچ تبعیض جنسیتی و فقط با حصول آنچه در ماده ۲۸ قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی به عنوان اصول هفت گانه داوطلبی در مجلس آمده است، می‌توانند نامزد نمایندگی در مجلس شوند. بااین‌وجود در ۹ دوره‌ای که از تشکیل مجلس شورای اسلامی گذشته است، مشارکت زنان از پنج درصد فراتر نرفته است اما در پایین‌بودن این رقم، هیچ قصوری از زنان صورت نگرفته است؟ 
سال‌هاست زنان به عنوان نیمی از جامعه، در همه کشورهای جهان تلاش می‌کنند تا با رفع هرگونه تبعیض جنسیتی مبارزه کرده و حضور خود را در دنیای مردسالار، به کرسی بنشانند. حضوری بیش از یک رأی‌دهنده. مناصب سیاسی در کشورها معمولا توسط مردان اشغال می‌شود. مردانی که زمانی توسط همین زنان پرورش یافته‌اند، بعد از چندی به این نتیجه می‌رسند، توانایی برنامه‌ریزی و مدیریت کشور فقط از عهده بازوان پرقدرت آنان برمی‌آید و زنان قدرت اداره کشور را ندارند. عرصه‌های مدیریتی کشور ملک مردان می‌شود و زنان در خانه می‌مانند تا مردان دیگری بزرگ کنند که مانند مردان پیشین صاحب منصبان اداره ی کشور شوند! دور باطلی که قرن‌ها بر جامعه زنان سایه افکنده و هرچند بطلان آن بدیهی به نظر می‌رسد اما شیرینی قدرت اجازه پذیرش این حقایق ساده را به مردان نداده و سال‌هاست زنان برای گرفتن حقوق مسلم و اولیه خود مبارزاتی طاقت‌فرسا را آغاز کرده‌اند. در دنیای امروز یک اصل به‌طور قطعی پذیرفته شده و همه کشورها در تمام عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و. . . آن را فراروی توسعه قرار می‌دهند: استفاده مناسب از تمام منابع و سرمایه ها. از این حیث، استفاده از زنان در تمام لایه‌های حکومت به عنوان نیرویی که نیمی از سرمایه  انسانی هر کشوری را تشکیل می‌دهند، مزیت رقابتی محسوب شده و کشورهای توسعه یافته با سرمایه‌گذاری‌های ریشه‌ای سعی در پرورش استعدادهای زنان در کشور دارند تا با استفاده از نخبگان زن، آن بخش از جامعه را که به دلایل عدیده از چرخه قدرت خارج شده‌اند، به سطوح فوقانی جامعه برسانند. کشورهای موفق ضرورت افزایش مشارکت سیاسی زنان را به عنوان یکی از الزامات توسعه متوازن و پایدار پذیرفته‌اند و به‌همین‌دلیل افزایش درصد مشارکت سیاسی زنان را یک اولویت مهم در برنامه‌های خود می‌دانند. در ایران نیز فعالان سیاسی و اجتماعی، تلاش بسیاری کرده و می‌کنند تا مشارکت زنان را در همه عرصه‌ها افزایش دهند. هرچند در سال‌های اخیر بالارفتن آمار تحصیلات عالی در زنان نوید حضور این زنان تحصیل کرده را در عرصه‌های سیاسی می‌دهد، روند مشارکت سیاسی زنان نزولی بوده و آمارهای نگران‌کننده‌ای در این بخش به چشم می‌خورد. طبق گزارش مجمع جهانی اقتصاد در سال ۲۰۱۵ رتبه شکاف جنسیتی ایران در بین ۱۴۲ کشور جهان ۱۳۷ است. یعنی ایران با آخرین کشور دنیا فقط پنج رقم فاصله دارد. مشارکت سیاسی زنان در این آمار چیزی نزدیک به صفر و طبق آمارهای داخلی، کمتر از پنج درصد است، درحالی‌که میانگین این رقم در جهان بالای ۲۵ درصد بوده و در کشورهای اسکاندیناوی از ۴۰درصد فراتر رفته است. برای رفع این توازن‌نداشتن، فعالان و صاحبنظران حوزه  زنان، راهکارهای مختلف و متعددی را پیشنهاد داده‌اند. تبعیض جنسیتی مثبت، مانند آنچه در افغانستان اتفاق افتاده است، حزبی‌شدن انتخابات و تخصیص سهم بیشتری به زنان در هر حزب، تشکیل تشکل‌های مردم نهاد دراین‌زمینه و. . . راهکارهایی هستند که باید مورد توجه و مداقه قرار گیرند و قطعا استفاده از تجربه سایر کشورها می‌تواند در این راه مفید و مؤثر واقع شود.
منتها یکی از مهم‌ترین مسائلی که چندان به آن پرداخته نمی‌شود، حضور خودِ زنان در این عرصه است. باوجود ظرفیت‌هایی که در زنان وجود دارد و فشارهایی که فعالان زن، به احزاب وارد کردند تا در فهرست‌های خود سهمی ۳۰ درصدی به زنان بدهند، ثبت‌نام زنان در انتخابات مجلس دهم از ۱۱ درصد فراتر نرفت! زنان باید بپذیرند، رفع تبعیض‌هایی که نه تنها در ایران بلکه در همه جای جهان، بر آنان تحمیل می‌شود بدون از خود گذشتگی و تلاش بی‌وقفه آنان امکان‌پذیر نخواهد بود. نگاهی به تاریخ حقوق زنان در جهان نشان می‌دهد که وضعیتی که امروز در بسیاری از کشورهای مترقی جهان وجود دارد یک شبه و به سادگی به‌وجود نیامده است. زنانِ بزرگی تلاش و مبارزه کرده‌اند تا توانایی و قدرت خود را در تمام عرصه‌های اجتماعی به اثبات برسانند. برای رسیدن به این حق راهی جز حضور حداکثری وجود ندارد. وقتی زنان در عرصه انتخابات، به ۱۱ درصد کرسی‌ها بسنده کنند، چگونه از حق ۵۰ درصدی خود دفاع خواهند کرد؟ وقتی تعداد نمایندگان زن مجلس، از مجلس پنجم به بعد سیر نزولی داشته و زنان حاضر نشدند در عرصه انتخابات به مبارزه و رقابت بپردازند، چگونه انتظار دارند در سهمیه‌بندی‌هایی که توسط مردان تدوین می‌شود سهم بیشتری داشته باشند؟ باوجود بسیاری از مشکلاتی که فراروی حضور زنان در عرصه‌های اجتماعی وجود دارد و قطعا باید با تلاشی شبانه روزی و بی‌وقفه، این موانع را از سر راه زنان فرهیخته کشور برداریم.

منبع: پایگاه خبری وقایع اتفاقیه