کلینتون در حالی قصد دارد به بانوی اول سیاست آمریکا شود که «باراک اوباما»، سناتور «ایلینویزی» هم در آستانه حضور در معتبرترین رقابت سیاسی آمریکا توسط اولین سیاهپوست است. «جئوف گرین» از دمکرات‌هایی که طرفدار هیچ کدام از نامزدها نیست، می‌گوید: «کلینتون در میان رأی‌دهندگان دمکرات همه طیف‌ها به خاطر باهوش بودن، داشتن توانایی‌های مناسب و کیفیت بالا در رهبری، مورد احترام است. دمکرات‌ها سال‌های ریاست‌جمهوری کلینتون قبلی را نه تنها بهترین زمان‌های حزب خود که بهترین در کشور می‌دانند».

  بانوی اول سابق پاییز گذشته پس از جلب حمایت چهل میلیون دلاری، برای دومین بار سناتور شد. بیشتر حامیان مالی وی زمانی که مطمئن شدند انتخاب دوباره در سنا هدف نهایی او نیست، حاضر به حمایت از او شدند. بسیاری از استراتژیست‌های برجسته‌ای که در دو پیروزی قبلی همسر او حضور داشتند، هم‌اکنون هم با او بوده و در سراسر کشور آماده ابراز وفاداری خود به کلینتون هستند. کلینتون پس از شش سال حضور در سنا از ایالت نیویورک در انتخابات شرکت می‌کند؛ سال‌هایی که در آن موفق شد هویت سیاسی مستقل از شوهرش برای خود ایجاد کند. او همچنین موفق شد یک کرسی در کمیته خدمات نظامی سنا به دست آورد و برای جذب بودجه ضدتروریسم برای شهر نیویورک جنگید.

  او آنقدر خوب عمل کرد که موفق شد حمایت بیش از سی شهری را که در سال ۲۰۰۴ از بوش حمایت کرده بودند، به خود جلب کند. اما سال‌های ریاست‌جمهوری کلینتون حتی برای دمکرات‌ها نیز از جهات دیگری به یادماندنی است؛ حملات بی‌پایان جمهوریخواهان به رئیس‌جمهور و همسر او به «مونیکا لووینسکی» و اعتراضات وی. فیلمی را که در وب‌سایت او منتشر شده، به دقت نگاه کنید و عکس رئیس‌جمهور سابق آمریکا را در میز پشت سر او ببینید. همه این عوامل باعث شده است که وی نقش راهبرانه‌ای در حزب خود ایجاد کند.

  کلینتون زمانی آغاز رقابت خود را اعلام کرد که جنگ عراق حاکم بر سیاست آمریکاست و وی به عنوان یک زن که در زمان جنگ زمام امور را به دست دارد، بار سنگینی را بر دوش خواهد کشید. او هم مانند بسیاری دمکرات‌ها در سال ۲۰۰۲ به جنگ عراق رأی داد و باز هم مانند بقیه با گذشتن چند ماه به یکی از منتقدان بوش تبدیل شد. «جان ادواردز» دست‌کم یک بار به خاطر آن رأی عذرخواهی کرد ولی هیلاری این کار را انجام نداد. او در بازگشت از سفر به عراق و افغانستان، تلاش کرد تعادلی را برقرار کند و گفت که از اعزام نیروی بیشتر به افغانستان حمایت می‌کند؛ ولی در عراق هم خواهان کاهش بودجه سربازان آمریکایی نیست، بلکه خواستار کاهش بودجه‌ای است که دولت آمریکا به سربازان عراقی می‌دهد؛ البته در صورتی که دولت عراق نتواند به وظایفش عمل کند. بسیاری بر این باورند که او به عنوان یک سیاستمدار در حال رشد، موضعی بسیار منطقی در پیش گرفته است.