بسم الله الرحمن الرحیم

  در نظامی که بدست مردم و براساس اقامه دولت حق و ناظر به توسعه همه جانبه انسان در رسیدن به کمال انسانی و به دور از هرگونه منفعت گرایی مادی و رقابتی مشخص و گروهی شکل گرفته است، نقش فعال، مؤثر و سازنده مردم در همه ارکان توسعه نه به عنوان نقشی شعاری و صوری بلکه به عنوان حقیقتی ضروری و انکار ناپذیر جلوه می نماید. چرا که در گفتمان دینی حرکت جامعه نه به صورت دستور دیکته شده حکومتی، بلکه به شکل جریانی سیال و پویا از دل ملت دیندار آغاز می شود و حکومت در راستای اثر بخشی بهینه، به این پتانسیل و جریان، نظام، انسجام و جهت می بخشد.

  بی شک انقلاب اسلامی ایران بزرگترین نماد این حرکت درونی بود که با تشکیل هسته های مردمی حول هدفی مقدس و رهبری خبیر و توانا جهت انسجام خواست عمومی مردم برای ایجاد بزرگترین حادثه قرن عمل نمود. واقعیت عینی این انقلاب، در شکل گیری و پیروزی آن حقیقتی بود که منتهای آمال تلاش های مردمی درسطح دنیا است.

  با توجه به این تجربه موفق و پیشینه تاریخی که بستر ساز حرکت های مردمی بود، امروزه ملت ایران از بحث نقش نهادها و تشکل های غیردولتی در ساختار توسعه عبور کرده است و آن چه باید به آن پرداخت چگونگی تعمیق، تثبیت و گسترش اثر آن در توسعه نظام است. چرا که توسعه پایدار و برگشت ناپذیر و همه جانبه تنها و تنها با تعریف ایفای نقش مردم در روند آن قابل انجام است.

  ما عقیده داریم برای توسعه همه جانبه نظام اسلامی و دستیابی واقعی به مفاهیمی از قبیل عدالت اجتماعی، محرومیت زدایی و غیره، گام نخست این حرکت باید از سوی مردم و برای مردم و با تقویت ازسوی نظام اسلامی شکل گیرد. دولت به مجموعه تشکل های غیردولتی به عنوان همراه، یاری دهنده و تسریع کننده انجام تکالیف بزرگ کشور می نگرد که به دلیل تعدد و فارغ بودن از حجم سنگین و بزرگ ساختار دولتی توانایی حرکت جهشی و سریع در جهت رسیدن به اهداف نظام را داراست.

  دیدگاه رقابتی و تضعیف گر دولت به نهادهای غیردولتی مختص نظام های مستبد و اقتدارگرایی های شخصی و گروهی است که با تشکیل مافیای اقتصادی – سیاسی راه را برای هرگونه عرض اندام نهادهای مردمی مسدود می سازند. در نظام های مردمی، بالاخص جمهوری اسلامی ایران، به عنوان برجسته ترین نظام مردمی معاصر دولت همواره مشوق، حامی و تقویت کننده نقش مردم بوده است. در ایران کمیت ایجاد تشکل های غیردولتی به شکل جدید پیشرفت چشمگیری داشته است و اگر چه از نظر تعدد به سطح قابل قبولی رسیده است، ولی آنچه ضروری می نماید ارتقاء کیفیت تعامل و ساختار درونی آنهاست. به نظر می رسد گرچه نهادهای غیردولتی با ریشه در اقشار مختلف مردم منعکس کننده آزاد نظرات هر قشر هستند، باید در عین این تکثر، در مورد مسائل کلیدی به صورت منسجم و در جهت منافع ملی به عنوان هدف اصلی خود عمل کنند. زنان در جامعه اسلامی ایران نه فقط به عنوان نیمی از پیکر جامعه، بلکه به عنوان محور فرهنگساز و پیشگامان حرکت های اصیل و مردمی و به دور از منافع مادی و جناحی عمل کرده اند و با توجه به پیشینه تاریخی تشکل های مردمی و غیررسمی زنان در قالب خیریه ها به یاری محرومان و مستضعفان شتافته اند و سابقه عملکردشان تنها به چند سال اخیر در قالب فعالیت در سمن ها محدود نمی شود. به یاد داریم در زمان پیروزی انقلاب اسلامی و در دوره دفاع مقدس نقش کلیدی و موثر زنانی را که بی هیچ چشمداشت مادی در جهت دفاع از آرمانهای اسلامی در کنار رزمندگان ایفای نقش می نمودند.

  امروز زمان آن فرا رسیده که این نهادها در کلیه حرکت های منسجم از قالب های حمایتی دولتی فراتر روند و به صورت نهادهای بالغ و مستقل راه خود و کشور را به سوی توسعه هموار کنند. دولت درعین این که توجه سمن ها رابه حیطه های خالی و بکر کارکردی جلب می نماید، با کمال میل از تفویض اختیارات بسیاری از حیطه ها و حوزه های مطابق با اهداف و منطبق بر عملکرد سمن ها به آنان استقبال می نماید.

  نهادهای غیردولتی در عرصه جهانی به عنوان نماینده ای ازملت ایران در احقاق حقوق حق ملت و رساندن فریاد عدالت خواهی و مظلومیت مردم به جهان حتی در پاره ای از موارد به مراتب راحت تر از دولت می تواند عمل کند لذا امید داریم روز بروز شاهد گسترش روند عدالتخواهی در سطح ملی و بین المللی از سوی این نهادهای مردمی باشیم.

  ما امیدواریم با وجود مشکلات فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی که بر سر راه سمن هاست، شاهد حرکت فعال و نظام مند آنها به سمت ارتقای کیفی که با برنامه ریزی و عزم جدی امکان پذیر است، باشیم.

ان شاءالله