یک ویتنامی هم با ۸۴/۱ متر چهارم شد و نبی زاده با دیگر نماینده تایلند به طور مشترک پنجم شد البته او یک رقیب ایرانی هم داشت. سپیده توکلی که پس از عبور از مانع ۷۰/۱ متری نتوانست از مانع ۷۵/۱ عبور کند و عنوان هفتم را به دست آورد. بدشانسی آورد شب مسابقه مریض شد. به مدال نرسید اما رکورد زد. رکوردی که خیلی ها را راضی کرد و امیدوار. اما خودش هنوز ناراضی است. ناراضی از اینکه چرا اجازه ندارد با مربی اش تمرین کند یا حتی چرا پیست ندارد. مگر با همین پوشش به مسابقه های برون مرزی نمی رود. پس چرا اجازه نمی دهند در حافظیه خودش را برای رقابت با آسیایی ها آماده کند. مربی خارجی نمی خواهد می گوید اگر مربی اش باشد و پیست مناسب هم بدهند، حالا حالاها جا دارد که بپرد. شاید هم یک روز برخلاف میل اش مجبور شود به تهران بیاید.

● پیش بینی می شد که در ماکائو بهتر کار کنی؟

▪ خودم هم اینطور فکر می کردم. قبل از اینکه به ماکائو بروم ۸۰/۱ هم پریده بودم. اما نمی دانم چرا، شاید به خاطر آب و هوای ماکائو، تقریبا همه مریض شده بودند. من هم شب مسابقه کارم به بیمارستان کشید. روز مسابقه هم آنقدر حالم بد بود که حتی تصمیم گرفتم انصراف بدهم اما وقتی وارد سالن شدم، جو مسابقه و سالن روی من تاثیر گذاشت و مسابقه دادم.

● پس با شرایط روز مسابقه، از رکوردت راضی هستی؟

▪ اگر مریض نبودم، صددرصد رکورد بهتری می زدم اما با در نظر گرفتن شرایط جسمی که داشتم، از کار خودم راضی هستم.

● اردن به تو بیشتر کمک کرد یا ماکائو؟

▪ سطح مسابقه های ماکائو به عنوان یک مسابقه داخل سالن، خیلی بالا بود حتی مسابقه ها به نسبت اردن، خیلی بهتر برگزار شد اما شرایط آب و هوایی تا حدودی اذیتمان کرد.

● قرار است کمتر از ۳ ماه دیگر، داخل سالن قطر را تجربه کنی؟ چه برنامه ای برای دوحه داری؟

▪ بعد ازماکائو یک هفته استراحت کردم حالا هم بدنسازی می کنم که پیش بینی می کنم با این اوضاع تا ۲۰ بهمن که زمان شروع مسابقه ها است، به شرایط خوبی برسم. اگر اتفاقی نیفتد، سعی می کنم تا ۸۵/۱ بپرم. البته قرار است چند روز قبل از اعزام به دوحه، یک انتخابی برگزار شود که سعی می کنم در آن مسابقه ۸۲/۱ بپرم، تا در دوحه حداقل ۸۵/۱ رکورد بزنم.

● قرار بود برای تمرین بیایی تهران، چی شد؟

▪ ماندنم در شیراز به این معنا نیست که مشکل ندارم. هنوز مشکل پیست و مربی را دارم. اگر به من امکانات بدهند و بگذارند با مربی ام تمرین کنم، نیاز ندارم بیایم تهران. مشکلاتی که پیش آمده برایم جای تعجب دارد. من در طول تمام تمرینانم، همان پوششی را دارم که در مسابقه های برون مرزی شرکت می کنم، چطور اشکال ندارد با این پوشش مسابقه بدهم اما اشکال دارد با همان فرم در کشور خودم تمرین کنم تا جایی که اجازه نمی دهند در حافظیه کار کنم. من واقعا نمی دانم مشکل از کجاست.

● قرار بود مربی خارجی برایت بیاورند، با این حساب هم حاضر نیستی تهران بیایی؟

▪ من به فدراسیون هم گفتم، مربی خارجی نمی خواهم، ترجیح می دهم با مربی خودم کار کنم. برای این حرف هم دلیل دارم. مربی خارجی که می آید، از من هیچ شناختی ندارد. با این حساب ۳-۲ ماه طول می کشد تا شرایط بدنی من کاملا دستش بیاید. بعد هم مدتی برای برنامه ریزی وقت نیاز دارد. مربیان خارجی هم که معمولا ۴-۳ ماه بیشتر نمی مانند. با این حساب از الان معلوم است چه شرایطی برای من که می خواهم کمتر از ۳ ماه دیگر در دوحه بپرم، پیش می آید.

● با این وضعیت هم که نمی شود ادامه داد؟

▪ اگر بتوانم روی پیست مناسبی تمرین کنم و حداقل مربی ام هفته ای یک بار اجازه داشته باشد که تمریناتم را زیر نظر بگیرد، شرایطم بهتر می شود.

● تصمیم نهایی فدراسیون در این مورد چیست؟

▪ با فدراسیون صحبت کردم. فدراسیون هم بنابه دلایلی، حل این مسأله را به تربیت بدنی حواله کرده، حالا این وسط چه شرایطی برای من پیش می آید، نمی دانم. برایم جالب است. من تنها دو و میدانی کار ملی شیراز در هر دو بخش پسران و دختران هستم، اما استان حتی نمی تواند تنها برای من، امکانات فراهم کند. در تمام استان ها ورزشکاران با مربی اختصاصی خود تمرین می کنند و هیچ مانعی برایشان وجود ندارد اما نمی دانم چرا شیراز اینطور است.

● شنیدیم در پیست نامناسب حجاب تمرین می کنی؟

▪ دقیقا همین طور است. این روزها روی پیست استادیوم حجاب تمرین می کنم که اصلا نمی دانم می توانم اسم پیست را روی آن بگذارم یا نه. از خاک گذشته و سنگ های داخل پیست هم که جای خود دارد. برایم جالب است، ورزشکاران خارجی کجا تمرین می کنند، من کجا؟

● با این اوضاع بالاخره باید یک راه حلی پیدا کرد، بهتر نیست بقیه تمریناتت را در تهران دنبال کنی؟

▪ شاید مجبور شوم یک روزی بیایم تهران. اگر پیست ندهند چاره ای جز این کار ندارم.

مصاحبه از: خبرگزاری آفتاب