در رابطه با حادثه اسف بار شنبه شب انفجار در مرکز فرهنگی- مذهبی رهپویان
وصال حضرت سیدالشهدای شیراز، نکات چندی وجود دارد که قابل تامل است و بر اهمیت
موضوع می افزاید:

۱- چنین اتفاقی با این تعداد کشته و زخمی( ۱۲ کشته و نزدیک به ۲۰۰ زخمی بنا به
روایت منابع رسمی دولتی) طی سالهای گذشته در سراسر کشور کم سابقه بوده است.

۲- این حادثه تلخ در آستانه سفر رهبری به شیراز اتفاق افتاده است.

۳- این اتفاق در بزرگترین مرکز فرهنگی غیر دولتی منطقه جنوب کشورکه همواره با
استقبال گسترده اهالی( چیزی بیش از ۵۰۰۰ نفر در نشست های عادی هفتگی و چند ده
هزار نفر در مراسم های خاص) همراه بوده، رخ داده است.

۴- خبر این حادثه به رغم اهمیت، با چندین ساعت تاخیر در لابلای بخش های خبری
صدا و سیما پخش شده؛ در حالی که کلیه کانالهای خبری دنیا به محض اطلاع از وقوع
حادثه، گزارش های زنده خود را شروع و به کرات پخش کردند.

۵- مثل موارد مشابه و حوادث طبیعی و غیر طبیعی دیگر در کشورمان که مدیریت بحران
در آن بسیار مهم است و معمولا این مسئله یا وجود ندارد یا کم به چشم می خورد؛
در این حادثه نیز ضعف مدیریت بحران به گفته شاهدان عینی وجود داشته است. در
چنین مواقعی اولویت با تخلیه محل از اشخاص عادی و خانواده هایی ست که به دنبال
خبر از عزیزان خود هستند. به گفته همین شاهدان ، عدم کنترل نیروی انتظامی بر
محل در ابتدای وقوع حادثه و در نتیجه کند عمل کردن آمبولانسها ، حضور دهها
نیروی لباس شخصی و بالاخره مدیریت ضعیف ،حجم آسیب دیدگان از این حادثه را بیش
از پیش افزوده است.

۶- در رابطه با علت وقوع این حادثه نیز مثل بسیاری موارد مشابه دیگر تناقض
بسیار است. طبیعی ست که دولت و نهادهای امنیتی و انتظامی برای نشان دادن توان
و اقتدار سربازان گمنام امام زمان و امن نشان دادن کشور به طور کلی و شیراز به
طور خاص، بویژه در آستانه سفر قریب الوقوع رهبری، این واقعه را نه ناشی از
بمب گذاری و خرابکاری، بلکه ناشی از یک اتفاق و سهل انگاری تلقی کنند. چیزی که
شاهدان عینی حادثه آنرا رد کرده اند. انجوی نژاد مسئول و سخنران اصلی این مرکز
فرهنگی – مذهبی، با رد این موضوع ، با قاطعیت این واقعه را ناشی از بمب گذاری
دانسته،با بیان این تعریض که" عده ای سعی می کنند این ماجرا را حادثه جلوه
دهند، تا شهر را امن جلوه دهند، در حالیکه وظیفه آنها این است که امنیت ایجاد
کنند"، به تلویح وضعیت امنیتی شهر را زیر سئوال برده است.

۷- بیان دلایل ارائه شده از سوی مسئولین سیاسی، انتظامی حول موضوعاتی چون
انفجار کپسول گاز متصل به بخاری( در شرایطی که هوای شیراز از اسفند ماه گرم
شده و نیاز به بخاری نبوده، ضمن اینکه سیستم لوله کشی گاز در محل اصولا ضرورتی
به استفاده ازکپسول گازبرای بخاری را ایجاب نمی کرده) ، یا انفجار مهمات باقی
مانده از برگزاری نمایشگاه دفاع مقدس،( در حالی که معمولا ادواتی که برای نمایش
آورده می شود،همه خنثی شده و با مهر و مشخصات بوده است و یا به تعبیر مسئول
کانون فقط چند پوکه منور خالی بوده) تا حدودی نشان از کم توجهی گویندگان این
دلایل به شعور مخاطبین دارد.

۸- گمانه زنی برای عاملان این حادثه، اگر آنرا همچون محافل رسمی اتفاقی
ندانیم، باید اولویت اصلی و دغدغه اساسی همه باشد. دامنه وسیعی از نیروهایی
همچون نیروهای القاعده (با توجه به ماهیت این نیروها)، وهابیون (با توجه به
سخنرانی های موجود در این مرکز در رابطه با وهابیت و حرکتهای ضد شیعی اخیر
وهابیون)، طرفداران اندیشه بهاییت ( با توجه به برخوردهایی که در شیراز اخیرا
نسبت به آنها شده بود و جلسات این مرکز در مقابله با بهاییت) ، عمال وابسته به
سازمان مجاهدین خلق (با توجه به ماهیت تروریستی این سازمان) و برخی نیروهای
وابسته (که در ناامنی مردم، احساس امنیت می کنند) می توانند از جمله گزینه های
احتمالی عاملین وقوع این حادثه باشند.

۹- و بالاخره تلخی این حادثه برای بازماندگان با هیچ واژه ای تسکین پذیر نیست،
مگر آرزوی صبر و استقامت برای آنها در این حادثه.

جمیله کدیور