با اعلام خبر دستگیری عبدالمالک ریگی سردسته اشرار و تروریستهای شرق کشور که با احداث پایگاهی در خارج از کشور قرارگاه امنی برای خود درست کرده بود عکس العمل های متفاوتی از سوی افراد و رسانه های خارجی و داخلی بروز کرد. بدیهی است کسانی که از سردسته اشرار به عنوان سرگروه مبارزان و مقاومت یاد می کنند در خانه های امن و گرم خود و در پای تلویزیون هایی که فقط مصاحبه های خودشان را نشان می دهد نشسته و به مطالعه روزنامه های شخصی خودشان اشتغال می ورزند و در هوای سرد اروپا و امریکا از این سرزمین سبز جز شعار و مچ بند سبز چیزی یادشان نمانده است. مادران سربازانی که در مسلخ ریگی و دارودسته اش جانشان را از دست دادند و عروس هایی که به جای لباس عروسیشان ، لباس سیاه عزا را به تن کردند، بچه هایی که پدرانشان هرگز از سفر بازنگشت و بستگان خانواده هایی که در جاده بم – کرمان اسیر جنایت این اشرار از خدا بی خبر شدند از شنیدن خبر دستگیری این تروریست اشک شوق ریختند.

کسانی که از ریگی و امثال ریگی حمایت می کنند یا هرگز در ایران نبوده اند که جوانان نشئه و خمار را در گوشه و کنار کوچه و خیابان ها ببینند و یا وقتی در اینجا بوده اند آنقدر اسیر قدرت طلبی و خودبزرگ بینی بوده اند که ندیدند سوداگران مرگ چه به روز جوانان نازنین این سرزمین آوردند.

وقتی در قران کریم آمده: فبشر عبادالدین یستمعون القول فیتبعون احسنه، هیچ دولت و گروهی را جدا نکرده و انسان سفارش به دیدن با دیده بصیرت شده است، آیا بن لادن و امثال بن لادن فقط در شعار فعالان علیه حقوق بشر هستند و ریگی ها قهرمان هایی هستند که به جای تشکر در قبال دستگیری او از ایشان به عنوان قهرمان ملی یاد می شود؟

آیا دیدن سر بریده توریست انگلیسی دردناک تر از دیدن کودک ایرانی جزغاله شده و یا سرباز روستایی سر بریده ایرانی است؟

امیدواریم قبل از اینکه هواخواهان سینه چاک ریگی به دنبال راه چاره ای برای رماندن این جنایتکار شرور باشند، قوه قضاییه با سرعت عملی که در او سراغ داریم ریگی  را به سزای اعمال جنایتکارانه اش برساند و برخوردی با او کند که دیگر هیچ موجود بی رحمی مانند او جسارت حضور در سیستان و بلوچستان، کردستان و یا هر نقطه ایران عزیزمان را به حود راه ندهد.