یادداشتی از کتایون مصری کتایون مصری/عضو شورای مرکزی انجمن رزا

یکی از عمده ترین کارکردهای احزاب، تلاش برای مشارکت حداکثری گروه های مختلف اجتماعی در اداره جامعه عنوان می شود. حزب، ابزاری برای تحقق مردمسالاری است. اما اینکه چرا احزاب در جامعه ای متولد می شوند به قول، کارل مارکس، زاییده پیکارهای درون جامعه است. بنابراین به رغم کارکرد حزب به منزله تشکلی مدنی که رسالت تحقق مردمسالاری را دارد، وجود آن را باید ناشی از تضادهای داخلی دانست. استین روکان، تحلیل گر وپژوهشگر سیاسی اهل نروژ در مطالعات خود به تنازعات وستیزهای موجود درجامعه اشاره می کند واحزاب سیاسی را ترجمان شکاف های نهفته در متن جامعه می داند. قوت و ضعف احزاب در جوامع نیز حاکی از انواع شکاف های اجتماعی است که خود، ریشه در تاریخ رویدادهای مختلف دارد.
یکی از همین شکاف ها وتضاهای داخلی جامعه را می توان در وجود نابرابری ها جستجو کرد، در واقع نابرابری، مادر تضاد و شکاف میان افراد جامعه است، این شکاف، گاه خط فقر می سازد و گاه نژادپرستی خلق می کند وگاهی هم موجب جایگاه متفاوت و نابرابر دوجنس می شود. در کشورما با وجود شکاف های مختلف اقتصادی واجتماعی و حتی سیاسی، تحزب و اندیشه تحقق مردمسالاری با حزب، ضعیف است که تاکنون بارها این امر را آسیب شناسی کرده اند. اما شکاف جنسیتی که باعث شده رتبه ایران در میان ۱۴۴ کشور، ۱۴۰ باشد از یکسو و سهم بسیار اندک زنان در تشکل های سیاسی و مدنی از سوی دیگر، ضرورت توجه به این نهاد سیاسی-مدنی را برای زنان مضاعف می کند.
همه اینها گفته شد، تا به این نتیجه برسیم که زنان برای افزایش سهم خود در فرایند مردمسالاری به تشکل های سیاسی نیاز دارند. تشکل هایی که فراتر از سمن های مردمنهاد و انجمن های خیریه، به طور مستقیم، از سیاستمداران برای زنان سهم خواهی کند. از آنجا که وضعیت احزاب در ایران روبه احتضار است و هرازگاهی با داروهای تقویتی و به مدد رویدادهایی مانند انتخابات جان می گیرد و دوباره به کما می رود، احزاب زنان نیز چه از نظر کمیت وچه کیفیت درشرایط مطلوبی نیستند. انجمن روزنامه نگاران زن ایران، یکی از تشکلهای مدنی است که می خواهد نقش مطالبه گری زنان روزنامه نگار را از جامعه مردانه سیاست ایفا کند. انجمن روزنامه نگاران زن ایران(رزا) که پیشینه ای بیش از۲۰ سال در انبان دارد، باوجود اصرار برخی بر کارکرد اجتماعی این نهاد، یک تشکل سیاسی است.
اما ضرورت وجودی یک تشکل سیاسی آن هم برای زنان روزنامه نگار چیست؟ بویژه وقتی روزنامه نگاران بیش ازآنکه مطالبات سیاسی داشته باشند، مطالبات صنفی دارند. مروری بر وضعیت زنان روزنامه نگار کشورمان نشان می دهد که نه تنها، باوجود افزایش حضور زنان در بنگاه های خبری و رسانه های مکتوب و آنلاین به عنوان پیاده نظام، هنوز این حضور در راس هرم قدرت سازمان های رسانه ای جدی گرفته نمی شود و بسیاری از آنان با انواع تبعیض های جنسیتی و حرفه ای رو روبه رو هستند که به دلیل همین حضور کمرنگ زنان در حوزه مدیریت و سیاستگذاری رسانه ای، پرداختن مسائل زنان جامعه نیز در اولویت رسانه ها قرار ندارد و حتی با قرائتی مردانه به مسائل زنان نگاه می شود.
از طرفی، زنان حتی در حرفه روزنامه نگاری نیز به حوزه خصوصی تعلق دارند و بخش عمده ای از آنان تابع دیدگاه حاکم برجامعه هستند که زنان را متعلق به فضای اندرونی می داند به همین دلیل در بسیاری از محافل خبری، سفرهای خارجی، مصاحبه های پربازتاب و … زنان جدی گرفته نمی شوند وگاهی حضوری نمایشی دارند. این نگاه، که مانع دوگانه ای برای رشد زن در سازمانهای رسانه ای از یکطرف و انعکاس وسیع مطالبات زنان جامعه در رسانه ها از طرف دیگر است، باعث شده تا امر صنفی، در جامعه جدا از امر سیاسی نباشد. نمی توان مطالبات زنان را صنفی دانست ولی از حاکمیت و فرهنگ حاکم مطالبه ای نداشت. بنابراین انجمن روزنامه نکاران زن ایران، می تواند در صورت حمایت زنان این صنف به رفع موانع دوگانه ای که گفته شد، بپردازد.
انجمن روزنامه نگاران زن ایران یا همان «رزا» بعداز سالها فترت، این روزها جان تازه ای می گیرد، اما برای بقا نیازمند حمایت است، ابتدا پشتیبانی زنان روزنامه نگار ایران که در رده ها و سوابق مختلف با مسایل متعددی دررسانه ها روبه رو هستند و برای مواجهه با این مسایل به آموزش های حرفه ای نیاز دارند ، دوم حمایت مطبوعات و خبرگزاری ها و رسانه های نوین که برای مشروعیت دهی به انجمنی به نام زنان گام بردارند و راه را برای آموزش و ارتقای زنان خبرنگار باز کنند و سوم نهادهای سیاستگذار سیاسی و فرهنگی تا با همکاری آنان بتوان به خواسته های صنفی و سیاسی زنان به صورت توأمان پاسخ داد، در اینجا«رزا» پا پیش گذاشته و منتظر دست های گرم شماست.

منبع/روزنامه سازندگی