زهرا کریمی و راضیه طهماسبی با کسب نشان نقره که در تاریخ زنان ایران بی سابقه است در رقابت های جهانی درخشیدند، از طرف دیگر کریمی و فیروزه دهقان برای نخستین بار سهمیه المپیک را در این دو وزن المپیکی به دست آوردند تا بتوانند مجوز حضور در بازی های غیررسمی ووشو در المپیک ۲۰۰۸ پکن را داشته باشند. آنها این نشان ها را در حالی به دست آوردند که ۷۳۶ ووشوکار از ۸۸ کشور جهان حضور داشتند و سطح رقابت ها بسیار بالاتر از دوره های قبل بود؛ چرا که همه برای حضور در رقابت نمایشی با قدرت آمده بودند تا بتوانند سهمیه این مسابقه ها را به دست آورند.

  دختران ایرانی توانستند حریفان قدرتمندی از روسیه و تک ستاره های اروپایی را شکست دهند و با حریفانی از چین و ویتنام رقابتی پایاپای داشته باشند. کسب این عنوان ها در ووشو به آسانی به دست نیامده است. ووشو بانوان فعالیتش را از سال ۷۷ و در زیرمجموعه انجمن کاراته با نوان آغاز کرده است سپس بافعالیت بیشتر، توانست به صورت انجمن مستقل عمل کند. این انجمن در نیمه دوم ۸۲ با فدراسیون ووشو ادغام شد. از سال ۸۳ تیم ملی ووشو بانوان تشکیل شد و توانست رقابت های برون مرزی را تجربه کند.

  زنان در دو بخش سانشو و تالو مشغول به کارند، اما اکنون سانشو پیشتاز است و با قدرت جلو می رود. اما در بخش تالو در رده بزرگسالان موفق نبوده است. در بخش نوجوانان ورزشکاران خوبی تربیت شده اند به طوری که در رقابت های تالو امسال یک دختر نوجوان توانست در این رشته به نشان طلا برسد. سانشو بزرگسالان تجربه حضور در رقابت های جهانی را هم دارد که ثمره آن نشان برنز راضیه طهماسبی در سال ۲۰۰۵ است. سانشوکاران خانم با تلاش و تمرین بیشتر در سال جاری با به دست آوردن ۴ نشان و ایستادن برسکوهای قهرمانی، نشان دادند که پیشرفت کرده اند.

  به طور قطع به دست آوردن این نشان ها به آسانی انجام نگرفته است و عوامل مختلفی دست دردست هم داده اند تادختران ایران سربلند از یک رویداد مهم جهانی بیرون آیند. ● تأثیرگذاری مربی چینی «وانگ جان لی» یک مربی جوان چینی که خود قهرمان رشته سانشو بوده است، حدود ۱۱ ماه پیش قدم به ایران گذاشت. وی دانش خود را در این رشته به اعضای تیم ملی انتقال داد. وانگ چنان به کار خود مسلط بود که پیش از اعزام به صراحت اعلام کرد ما در دو وزن ۵۲- و۶۰- سهمیه مسابقه های غیررسمی ووشو المپیک را به دست می آوریم و این گونه هم شد.

  راضیه طهماسبی با قدرت محکمی از مربی چینی خود حرف می زند و می گوید: او خیلی در موفقیت تیم مؤثر بوده است. وی ادامه می دهد : «او نکته های ریزی به ما آموخت که در کنار تاکتیک و تکنیک این رشته خیلی مؤثر واقع شد. او قهرمان جهان بوده است. او ما را خیلی خوب درک می کرد. تمام تجربه هایی که در میادین بزرگ کسب کرده بود را به ما انتقال داد و انتخاب وی خیلی درست بود و توانست ما را خوب آماده کند.»

  طهماسبی بعد از گفتن این جملات آهی کشیده و با ناراحتی می گوید: «حیف که او با ما از چین برنگشت تا مربیگری را با ما ادامه دهد. او به دلیل مشکلات شخصی و تحصیلات دانشگاهی اش در چین ماند و ما را تنها گذاشت. البته خود او چندین بار به ما گفت کار در ایران به دلیل کمبود امکانات سخت است!»

  اما در این میان ژاله شریفی نایب رئیس فدراسیون ووشو و مهدی علی نژاد رئیس فدراسیون از این موضوع رفع نگرانی می کنند، چرا که آنها با مربیان چینی وارد مذاکره شده اند تا مربی خوب دیگری را برای تیم ملی استخدام کنند.

  دوری از حاشیه ها همیشه حاشیه ها و وارد شدن در آن باعث شده است راندمان کار تیم ها و ورزشکاران پائین بیاید. فدراسیون ووشو تا چند ماه پیش، پرحاشیه ترین فدراسیون رزمی بود که اختلافات و وارد شدن در حاشیه ها مانع از موفقیت تیم ها، حتی بانوان شده بود. به طوری که دخالت افراد ورزشی در رأس مدیریت موجب شد حتی کادرفنی بانوان نتواند حرفش را بزند و در نتیجه بهترین ووشوکاران زن از حضور در رقابت های آسیایی دوحه بازماندند و نشان هایی که به دست آوردن آنها دور از دسترس نبود را به دست نیاورند. وقتی ورزشکاری در رقابت های جهانی ویتنام صاحب نشان برنز می شود، می تواند در رقابت آسیایی و در رقابت با حریفان پرقدرت آسیایی هم که حرف اول را می زنند، دست پر برگردد.

  زهرا کریمی و راضیه طهماسبی و دو ورزشکار دیگر، در طول ۳‎/۵ ماه اردویی که به صورت شبانه روزی و مستمر برگزار شد، به دور از هرگونه حاشیه ها تمرین کردند. مدیریت هیچ دخالتی در کار فنی نمی کرد. آنها مستقل بودند و همین رضایت آنها را جلب کرده بود و به مربیان سانشو و تالو قدرت می داد تا با آنها به خوبی کار و تمرین کنند. امنیت روانی در اردو با خیلی کمبودها، وجود داشت و همین تمرین در آرامش رمز موفقیت دختران ایران بود تا با آسودگی پا به میدان رقابت های بسیار سخت بگذارند.

  کریمی و طهماسبی فقط زمان اردوها را کوتاه می دانند. هر دوی آنها معتقدند اگر اردوی آنها کمی بیشتر بود، شاید رسیدن به نشان طلا هم میسر می شد و آنها می توانستند در مصاف با حریفان ویتنامی و چینی که بسیار پرقدرت و سرعتی هستند، پیروز باشند. آنها بسیار انتحاری عمل کرده و امتیاز می گیرند. البته مهدی علی نژاد، حرف سانشوکاران را درباره طولانی بودن اردو قبول ندارد. او معتقد است اردوهای طولانی فرسایشی است و باید وضعیت روحی و روانی ورزشکارانمان را نیز در نظر گرفت و به همین علت کادر فنی تصمیم گرفت بچه ها بیش از ۳‎/۵ ماه در اردو باشند. در همین مدت هم سعی کرده اند تا فضای آرام بر اردو حکمفرما باشد.

  اردوی تدارکاتی فرانسه شرکت در رویداد مهمی چون رقابت های جهانی به طور حتم علاوه بر تمرین های خوب و مستمر، نیاز به کسب میدان های دیگر هم دارد تا تمرین نهایی در مقابله با حریفان دیگر انجام شود و بتوان نقاط قوت و ضعف در تاکتیک و تکنیک ورزشکاران را شناخت. یکی از بهترین کارهای ممکن که فدراسیون ووشو در کار دختران انجام داد، اعزام آنها به فرانسه و شرکت در دیدارهای تدارکاتی بود. آنها توانستند به مصاف حریفان بروند. زهرا کریمی می گوید: «سفر تدارکاتی به فرانسه خیلی در پیروزی من و کسب نشان نقره ام نقش داشت. (هرچند که کریمی باید نشانش زرین می شد که در مقابل حریف ویتنامی به دلیل یک امتیاز ندادن داوران به وی از کسب این نشان بازماند.) در این دیدار من دو برد داشتم که موجب شد اعتماد به نفسم بالا رود و تجربه خوبی را پیش از این رقابت های جهانی، که نخستین تجربه ام بود، به دست آورم».

  راضیه طهماسبی که نشان برنز رقابت های جهانی ۲۰۰۵ در ویتنام را دارد و تجربه اش از دیگر هم تیمی هایش بیشتر است نیز سفر به فرانسه را عالی و مفید می داند، چرا که مربیان توانسته بودند نقاط ضعف را شناسایی و در یک ماه مانده به رقابتها، روی آنها کار کنند. آنها به طبع در کنار تلاش فردی خود و انگیزه زیادی که برای رسیدن به اهدافشان کسب سهمیه المپیک و کسب نشان داشتند، توانستند سربلند از رویداد مهم بیرون بیایند.

  حذف نگاه جنسیتی نایب رئیس و رئیس فدراسیون ووشو از دیگر عوامل موفقیت تیم را حذف و یا کم شدن نگاه جنسیتی در فدراسیون می دانند. ژاله شریفی معتقد است فدراسیون با برنامه ریزی (در تمرین، تدارکات هرچند که در حد استاندارد نبود) دختران سانشوکار توانستند بدرخشند. علی نژاد هم می گوید: «ما سعی کردیم در حد تعادل و توانمان برای آنها امکانات فراهم کنیم. همان کارهایی که برای مردان انجام دادیم برای آنها هم فراهم کردیم. نگاه جنسیتی و تبعیض عملکرد را پائین می آورد و ما تلاشمان این بود چنین اتفاقی نیفتد. اگر فدراسیون ها نگاه تبعیضی را بردارند و امکانات را در حد توانشان تقسیم کنند خانم ها توانایی ها و قابلیت های خود را نشان می دهند. آنها فقط باید حمایت شوند تا خود را ثابت کنند. آنچه به ورزش زنان ضربه زده است از همین ناحیه نگاه جنسیتی است.»

  کمبودها گرفتن نشان های رنگین با حداقل امکانات واقعاً هنر می خواهد. باید قبول کنیم دختران ما امکاناتشان نه تنها در حد استاندارد نبود، بلکه می توان گفت کمی پائین تر از مردان هم بود. چرا که آنها فقط با ۱۰ جلسه تمرین توانسته بودند روی سکوی سانشو بروند؛ آنها حتی کیسه مشتزنی نداشتند و بسیار دیر به دست آنها رسیده بود! طهماسبی می گوید: «من لباس می پوشیدم و کیسه مشتزنی دوستم می شدم تا از تمرین عقب نمانیم!» داشتن سکو برای تمرین سانشو الزامی است، اما آنها روی یک تاتامی تمرین کردند که سوراخ بود!

  زهرا کریمی می گوید: «بارها انگشت هایمان در سوراخ های تاتامی گیر می کرد و همین تمرین ما را در لحظات حساس سخت کرده بود!» آنها ابزار لازم و کامل را نداشتند و در مدت ۱۰ جلسه با رایزنی های بسیار توانستند با امکانات تقریباً استاندارد تمرین کنند و واقعاً کسب نشان با این مدت تمرین تقریباً استاندارد، شاهکار است و باید دست ها و ساق های دختران را طلا گرفت.»

  ژاله شریفی این کمبودها را قبول می کند و می گوید: «ما در ساعت های مرده تمرین کردیم. فدراسیون خیلی زحمت کشید تا ۱۰ جلسه کار روی سکو را برای دختران فراهم کند ولی وقتی جای اختصاصی نیست، چکار می توانستیم انجام دهیم.»مهدی علی نژاد، رئیس فدراسیون ووشو معتقد است مشکل اصلی این است که فدراسیون اصلاً خانه و سالن اختصاصی ندارد. باید سالنی که دیگر رشته های رزمی هم در آن کار می کنند را هماهنگ می کرد تا تمرینات انجام بگیرد و همان زمان را نیز باید بین زنان و مردان تقسیم می کرد. رشته مدال آوری که برای ایران در رقابت های جهانی اعتبار می آورد، نداشتن سالن اختصاصی واقعاً معضل بزرگی است. (با وارد شدن ووشو به رقابت های غیررسمی بازی های المپیک، بعید نیست در آینده المپیکی هم بشود و به طور حتم چینی ها در تلاش خواهند بود که این ورزش را در بازی های المپیک بگنجانند. بنابراین باید سازمان به فکر خانه ای برای این ورزش باشد. حتی اگر المپیکی نشود، آوردن نشان و به اهتزاز درآوردن پرچم ایران در رقابت های آسیایی و جهانی چیز کمی نیست).

  گله سانشوکاران سه نفر از چهار نفر سانشوکار تیم دختران از اصفهان هستند. کریمی، دهقان و طهماسبی! آنها در اصفهان با هزینه خود تمرین می کنند. هر سه با هم! آنها نه جایی برای تمرین دارند نه این که فردی از هیأت اصفهان به فکر آنها باشد و سالنی را به آنها برای تمرین اختصاص دهد!

  کریمی و طهماسبی می گویند: «این همه مدت در اردو بودیم کسی زنگ نزد ببیند ما مرده ایم یا زنده ایم! حالا هم که نشان تاریخی گرفته ایم باز گویا کسی برایش مهم نیست، چه اتفاقی روی داده است!»

  باید قبول کنیم کسب نشان جهانی، چیز کمی نیست و دختران ایران در هر رشته ورزشی نیاز به حمایت دارند. سرمایه گذاری می خواهند که بدرخشند. وقتی دختر ایرانی با حداقل امکانات در برابر حریفانی که همه چیزشان درحد استاندارد و حتی فراتر از آن است، پیروز میدان می شود، این نشان از استعداد و پتانسیل بالای ورزشکاران ماست. آنها را دریابیم.

خبرگزاری آفتاب